Edukasyon: Pag-asa sa Kinabukasan ng Bayan at Kabataan

A Speech made by Ronith Nikki Pacis for her Retorika subject entitled

“Edukasyon: Pag-asa sa Kinabukasan ng Bayan at Kabataan”

Kung tatanungin natin ang diksyunaryo sasabihin nito na, “Ang edukasyon ay ang pamamahagi at pagsagap ng kaalaman o abilidad na resulta ns sistematikong instruksyon o pagsasanay.” Ngunit kung ang isang ordinaryong mag-aaral ng Pilipinas ang magbibigay ng kanyang sariling pangkahulugan ay maaaring sabihin niya na, “Ang edukasyon ang susi ko sa kaunlaran.” Hindi ko na kinailangan ang magsurvey ukol dito sapagkat nakatitiyak ako na ganyan ang sasabihin ng isang tipikal na magaaral ng Pilipinas na sa mababang antas ng pamumuhay ayon na rin sa aking karanasan at sa mga kapwa ko magaaral na aking napakikisamahan.

Ang pagkakaroon ng pormal na edukasyon ang paraan na ating nakikita para tayo ay magkamit ng kasaganahan na inaasam natin para sa sariling lupang sinilangan. Ito ang daan hindi lang para sa kaginhawaan kundi para rin maisaayos ang sistema ng pamumuhay sa ating bansa, makamtan ang kapyapaan, pagkakapantay-pantay sa mata ng hustisya, at siyempre para mahubog ang bawat isa sa ating mga Pilipino ang mga diwang makadiyos, makabayan, makatao at makabansa. Isa pa ang kaalaman na nasasagap natin sa pag-aaral ay naglalayon para tayo ay makasabay sa takbo ng buhay, sa modernisasyon man o sa pagbabago ng kapaligiran.

Sa mahabang panahon na nating pagaaral paulit-ulit na rin natin naririnig ang sawikain ni Dr.Jose Rizal na ang “Kabataan ang Pag-asa ng Bayan.” Maaaring nagsasawa ka nang marinig yan marahil hindi mo kasi makita saysay nito. Sa akin, ang sawikain na ito ay nagpapahiwatig na ang kinabukasan ay hawak natin sa ating mga palad, tayong mga kabataan,  ang maling paghawak natin ngayon ay maaaring makaapekto sa kinabukasan ng bawat isa sa atin at ng ating bansa dahil sa kinalaunan ay tayo rin ang mamahala dito. Kaya naman, bilang kabataan para tayo ay maging mahusay na mamamayan ng bayan balang araw, ay nararapat lang na gampanan natin sa abot ng ating makakaya ang responsbilidad natin na maging mahusay na magaaral. Tungkulin natin na bigyang importansya ang edukasyon, ang maging uhaw sa kaalaman sa iba’t ibang aspeto ng buhay. Marapat na gamitin natin lahat ng mga “resources” gaya ng aklat, internet, mga pook at iba pa  na mapagkukuhaan natin ng mga ideya, kaalaman at karanasan. Gayon din ay ibahagi natin ito sa mga hindi pa nakakaalam at gamitin ang nalalaman sa paraan na nakakatulong sa kapwa. Siguraduhin natin na  ang ating husay at pagkakaalam sa mga bagay ay nagagamit lamang sa paraan na mabuti at hindi nagpapahamak sa kapwa at bayan.

Ang pagiging edukado natin ay responsibilidad natin sa bayan at sa ating kapwa. Sa pag-aaral ay natutuklasan natin kung ano ang dapat at ang hindi o ano ang tama at ano ang mali kaya naman natutunan natin kung papaano ang maging isang mabuting tao at Pilipino. Sa ating pagaaral, atin ding nadidiskubre ang gusto natin sa buhay, ang ating mga interes at ang propesyon na nais natin balang araw. Sa proseso ng ating pag-aaral, unti-unti nating naisasaulo, naeensayo at namamaster  ang magiging trabaho natin balang araw. Kaya napakahalaga ng pagkakaroon ng pormal na edukasyon.

Gayunpaman  ay kailangan natin haluan ng sangkap na kasipagan ang produkto ng ating pag-aaral. Ibig kong sabihin ay baling araw pag tayo ay nagsipagtapos sa kolehiyo, hindi ibig sabihin ay nakahain na sa mesa ang letsong baboy sapagkat kailangan pa rin natin pagtrabahuhan ito bago tuluyan maihain sa hapag kainan sa madaling salita, kailangan magbanat ng buto bago maani ang mahabang panahon sa eskuwelahan.

Ang edukasyon ang pagasa sa kinabukasan ng bayan at kabataan. Sa ating pagpupuntiyagi at pagsisipag nakasalalay ang kapalaran ng bawat isa at ng bayan. Kung pagsasawalang bahala natin ang ating pagaaral ay ipagkakait din ang inaasam na katiwasayan at kaunlaran…Sa aking mga kababata mag-aral ng mabuti bilang pagmamahal sa Diyos, bayan at kapwa. Mabuhay ka bata!